Przejdź do głównej zawartości

Wigilia – dzień cichych życzeń

Dziś jest Wigilia.
Dzień dobrych słów, składanych życzeń i spotkań przy jednym stole. Dzień, w którym na chwilę zwalniamy, odkładamy na bok codzienność i próbujemy być bliżej siebie – nawet jeśli przez resztę roku było z tym różnie.
Niech ten dzień będzie dla wszystkich szczęśliwy.

Niech przyniesie spokój tym, którzy od dawna go nie czują.

Niech da nadzieję tym, którzy w ostatnich miesiącach stracili wiarę, że coś jeszcze może się ułożyć.
Niech nowy rok przyniesie jak najwięcej dobra, zdrowia i zwykłych, cichych radości.

W tą Wigilię myślę też o tych, dla których ten dzień nie jest łatwy.
O tych, którzy spędzają go w szpitalach.
O tych, którzy zasiądą przy stole z bólem, smutkiem albo pustką w sercu.
O tych, którzy kogoś stracili albo tęsknią za dawnym życiem.

To też są święta.
Nie zawsze idealne.
Nie zawsze radosne.
Czasem po prostu prawdziwe.

Może właśnie w tym tkwi ich sens – żeby być razem mimo wszystko. Żeby wypowiedzieć dobre słowo nawet wtedy, gdy w środku jest cicho i trudno. Żeby na chwilę uwierzyć, że nowy rok może przynieść coś lepszego, nawet jeśli dziś jeszcze tego nie widać.

Życzę nam wszystkim, żebyśmy potrafili dostrzec siebie nawzajem.
Żebyśmy byli dla siebie bardziej uważni, czuli i wyrozumiali.
Bo czasem jedno dobre słowo, jedna obecność, jeden gest znaczą więcej niż najpiękniejsze życzenia.

Spokojnej, dobrej Wigilii.
Niech przyniesie światło – takie, jakiego każdy z nas najbardziej dziś potrzebuje.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Tęsknota za codziennością, która dawała siłę

 Są tacy, którzy mówią: „Nie lubię swojej pracy, robię to tylko dla pieniędzy”. Ja zawsze miałam inaczej. Praca była dla mnie czymś więcej – nie tylko obowiązkiem, ale miejscem, gdzie czułam się potrzebna, skupiona, żywa. Była moją odskocznią od domowych problemów, codziennych trosk i niepokoju. Gdy przekraczałam próg, wszystko zostawało za drzwiami – nie było już miejsca na zamartwianie się, na rozkładanie życia na czynniki pierwsze. Liczyło się tylko to, co tu i teraz. Praca wymagała ode mnie pełnej koncentracji, zaangażowania i odpowiedzialności. I dawała mi za to coś bardzo cennego – poczucie sensu, rytm, strukturę dnia. Od dłuższego czasu nie mogę jednak do niej wrócić. Choroba wywróciła moje życie do góry nogami. Ciało przestało współpracować, a ja musiałam się zatrzymać. I choć minęło już sporo czasu, tęsknota nie mija. Brakuje mi tej codziennej rutyny, porannych przygotowań, znajomych twarzy, odpowiedzialności – wszystkiego, co tworzyło moją „pracową rzeczywistość”. Bardzo ...
Prześlij komentarz
Read more »

Co zrobić, kiedy jesteś już na samym końcu… wszystkiego

Są takie dni, kiedy nie chodzi już o złe samopoczucie. Ani o gorszy humor, ani o to, że boli. Chodzi o to coś głębiej, co pęka w człowieku bez dźwięku. Kiedy wstajesz rano i wiesz, że to będzie kolejny dzień z serii „nie dam rady”. Kiedy czujesz, że jesteś na końcu. Na końcu cierpliwości. Na końcu wytrzymywania. Na końcu sił, myśli, nadziei. I wszystko w środku mówi ci, że z tego końca to już się nie wraca. --- Wiesz, ile razy ja tam byłam? Nie w odwiedzinach. Nie na chwilę. Z walizką. Z rezygnacją. Z sercem, które miało już dość. Nie miałam ochoty słuchać, że „będzie lepiej”, „czas leczy”, „trzeba być silnym”. Bo wtedy nie chcesz być silny. Chcesz zniknąć. Albo po prostu przestać czuć. --- Ale coś ci powiem – może to jedyna rzecz, jaką warto wtedy usłyszeć: „Koniec” to bardzo dziwne miejsce. Bo to właśnie tam można się zatrzymać na tyle, żeby usłyszeć siebie. Nie świat, nie ludzi, nie oczekiwania – ale ten szept z głębi ciebie, który mówi: „Nie wiem jak, nie wiem kiedy, ale jeszcze sp...
Prześlij komentarz
Read more »

Dom bez bólu – małe zmiany, które pomagają żyć z ograniczeniami

Dom to nie tylko ściany i meble. To przestrzeń, w której chcemy czuć się bezpiecznie. Ale kiedy ciało zaczyna odmawiać posłuszeństwa, nawet własny dom potrafi stać się labiryntem bólu i frustracji. Na szczęście są rzeczy, które można zrobić – małe zmiany, które z czasem okazują się ogromnym wsparciem. Na początku wszystko przychodziło opornie. Nie chciałam widzieć w swoim domu przedmiotów, które kojarzyły mi się z chorobą. Uchwyty przy wannie? Nakładka na ubikację? Kule? Przecież to dla „starszych ludzi”… – myślałam. A potem przyszły dni, kiedy każdy ruch był walką. I wtedy zrozumiałam, że nie chodzi o dumę. Chodzi o to, by żyć wygodniej. Bezpieczniej. Bez bólu. Na pierwszy ogień poszły: z pozoru mało estetyczna, ale zbawienna nakładka podwyższająca sedes. Krzesło, które pozwoliło mi się nie spieszyć i dać radę w łazience się rozebrac, wytrzeć, ubrać. Brak dywaników – żeby się nie potknąć, kiedy nogi odmawiają współpracy. Stymulator prądów EMS i TENS – niepozorne urządzenie, które potr...
Prześlij komentarz
Read more »