Przejdź do głównej zawartości

Co zrobić, kiedy jesteś już na samym końcu… wszystkiego

Są takie dni, kiedy nie chodzi już o złe samopoczucie. Ani o gorszy humor, ani o to, że boli.
Chodzi o to coś głębiej, co pęka w człowieku bez dźwięku.
Kiedy wstajesz rano i wiesz, że to będzie kolejny dzień z serii „nie dam rady”.
Kiedy czujesz, że jesteś na końcu.
Na końcu cierpliwości.
Na końcu wytrzymywania.
Na końcu sił, myśli, nadziei.

I wszystko w środku mówi ci, że z tego końca to już się nie wraca.

---

Wiesz, ile razy ja tam byłam?
Nie w odwiedzinach. Nie na chwilę.
Z walizką. Z rezygnacją.
Z sercem, które miało już dość.

Nie miałam ochoty słuchać, że „będzie lepiej”, „czas leczy”, „trzeba być silnym”.
Bo wtedy nie chcesz być silny.
Chcesz zniknąć. Albo po prostu przestać czuć.

---

Ale coś ci powiem – może to jedyna rzecz, jaką warto wtedy usłyszeć:

„Koniec” to bardzo dziwne miejsce.
Bo to właśnie tam można się zatrzymać na tyle, żeby usłyszeć siebie.
Nie świat, nie ludzi, nie oczekiwania – ale ten szept z głębi ciebie, który mówi:
„Nie wiem jak, nie wiem kiedy, ale jeszcze spróbuję”.

---

Nie, nie robi się nagle jaśniej.
Nie wyskakuje tęcza z nieba.
Nie masz przypływu energii jak po espresso.
Ale czasem wystarczy, że zostaniesz.
Po prostu zostaniesz.
I dasz sobie czas.

---

Możesz płakać.
Możesz przeklinać wszystko, co cię spotkało.
Możesz nic nie mówić i po prostu leżeć w ciszy.
To też jest sposób, by przetrwać.

---

A potem, bardzo powoli, coś drgnie.
Może kawa będzie smakować odrobinę lepiej.
Może pies położy ci łapę na kolanie i poczujesz ciepło.
Może ktoś napisze „myślę o Tobie” – i nie będziesz musieć nic odpowiadać.

---

Nie wierz w mit, że zawsze trzeba walczyć.
Czasem wystarczy oddychać.
I czekać.
Bo nawet z końca – da się wrócić.
Tylko nie zawsze od razu.
Czasem wraca się krokiem na czworakach.
Ale się wraca.

---

A jeśli dziś jesteś właśnie tam – na samym dnie, na tym końcu, o którym się nie mówi głośno –
to tylko jedno:
Zostań.
Jeszcze chwilę.
Jeszcze trochę.
Nie dla świata. Dla siebie.

Bo już tyle przeszłaś.
Nie po to, żeby się zatrzymać na tym "końcu" na zawsze...

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Tęsknota za codziennością, która dawała siłę

 Są tacy, którzy mówią: „Nie lubię swojej pracy, robię to tylko dla pieniędzy”. Ja zawsze miałam inaczej. Praca była dla mnie czymś więcej – nie tylko obowiązkiem, ale miejscem, gdzie czułam się potrzebna, skupiona, żywa. Była moją odskocznią od domowych problemów, codziennych trosk i niepokoju. Gdy przekraczałam próg, wszystko zostawało za drzwiami – nie było już miejsca na zamartwianie się, na rozkładanie życia na czynniki pierwsze. Liczyło się tylko to, co tu i teraz. Praca wymagała ode mnie pełnej koncentracji, zaangażowania i odpowiedzialności. I dawała mi za to coś bardzo cennego – poczucie sensu, rytm, strukturę dnia. Od dłuższego czasu nie mogę jednak do niej wrócić. Choroba wywróciła moje życie do góry nogami. Ciało przestało współpracować, a ja musiałam się zatrzymać. I choć minęło już sporo czasu, tęsknota nie mija. Brakuje mi tej codziennej rutyny, porannych przygotowań, znajomych twarzy, odpowiedzialności – wszystkiego, co tworzyło moją „pracową rzeczywistość”. Bardzo ...
Prześlij komentarz
Read more »

Moja droga do bloga - skąd pomysł na "Siłę codzienności"

Przez długi czas żyłam (w sumie dalej żyję) w cieniu bólu, zmęczenia i walki o zdrowie i normalne życie. Mój organizm wielokrotnie dawał mi sygnały, że coś jest nie tak – a ja, jak wiele osób, ignorowałam je, próbując normalnie funkcjonować, pracować, zajmować się domem i wychowaniem dziecka. Przeszłam przez wiele trudnych momentów – choroby, operacje, powroty do sprawności, upadki psychiczne i powolne próby wstawania. Z czasem zrozumiałam, że nie muszę szukać siły w nadzwyczajnych wydarzeniach. Najwięcej mocy znajduje się właśnie w tej zwykłej codzienności – w tym, że mimo wszystko wstajesz rano z łóżka, idziesz na spacer, ćwiczysz, rozmawiasz, gotujesz. To z tych małych kroków buduję siebie na nowo. Blog „Siła codzienności” powstał z potrzeby podzielenia się moją historią – nie po to, by się użalać, ale by pokazać, że nawet po ciężkich przeżyciach można szukać sensu. Może nie od razu wielkiego „po co”, ale chociażby małego „na dziś”. Chcę dzielić się tu nie tylko swoją drogą zdrowotn...
Prześlij komentarz
Read more »

Syn

To on sprawia, że wiem, że muszę być, żyć, funkcjonować. Jest moją podporą – codzienną, cichą, a jednocześnie ogromną. Cieszę się, że go mam. Codziennie. Choć jest jeszcze nastolatkiem, przeszedł więcej, niż wielu dorosłych. Może kiedyś o tym napiszę – bo to historia, która zasługuje na opowiedzenie. Ale dziś chcę napisać o momencie, który przewrócił mnie... po to, bym mogła się podnieść. Pokłóciliśmy się. Byłam zmęczona, rozdrażniona, chora, sfrustrowana. A on – zamiast się zamknąć w sobie, powiedział mi wprost: „Mamo, o wszystko się mnie czepiasz, wszystko Ci nie pasuje. Mam już dość. Zrób coś z sobą, bo nie da się już z Tobą wytrzymać”. Te słowa zabolały jak nic wcześniej. Płakałam. Było mi strasznie przykro. Ale kiedy ból opadł – zostały tylko te słowa. I... prawda. Miał rację. Potrzebowałam tego kopniaka. Nie od świata, nie od lekarzy, nie od kogokolwiek z zewnątrz. Potrzebowałam go właśnie od niego. Bo on wie najlepiej, jaka jestem naprawdę – i jak bardzo mnie nie było w tamtym c...
2 komentarze
Read more »