Przejdź do głównej zawartości

Jak sobie radzić, gdy nagle stajemy się niesamodzielni?

Nikt nas nie uczy, jak być zależnym.
W jednej chwili jesteśmy samodzielni, a w kolejnej – potrzebujemy pomocy przy najprostszych rzeczach. To szok. Dla ciała, psychiki i całego naszego świata.

Znam to uczucie. Bezsilność. Wstyd. Frustrację. Lęk. I tęsknotę za tym, co było „normalne”.
Dlatego dziś kilka myśli – nie z książki, nie z teorii, ale z doświadczenia.


---

1. Daj sobie prawo do emocji

Poczucie straty, żalu, złości czy bezradności – to naturalne.
Nie musisz być dzielna/dzielny na pokaz. Nie musisz od razu się „pogodzić”. Masz prawo się buntować. Pozwól sobie czuć. Emocje nie są słabością – są reakcją na coś bardzo trudnego.


---

2. Mów o swoich potrzebach, nawet jeśli to trudne

To, że potrzebujesz pomocy, nie czyni Cię gorszym człowiekiem.
Czasem najtrudniejsze jest wypowiedzenie: „Nie dam rady sama/sam” – ale to też forma siły. Daj innym szansę Cię wesprzeć. I nie bój się stawiać granic – nawet w zależności można mieć swoją godność.


---

3. Znajdź coś, co jest jeszcze „Twoje”

Gdy ciało zawodzi, szukaj przestrzeni, w której nadal masz wpływ.
To może być pisanie, rysowanie, układanie planów, modlitwa, kontakt z naturą – cokolwiek daje Ci choćby skrawek poczucia kontroli i sprawczości.
To bardzo ważne, żebyś nie czuła/czuł się tylko „pacjentem”.


---

4. Nie porównuj się – szczególnie do „dawnej wersji siebie”

Największy ból to często nie tylko fizyczny dyskomfort, ale żal za tym, co się utraciło.
Ale życie nie zawsze wraca do tego, co było. Czasem zmienia kierunek.
Spróbuj patrzeć nie na to, czego już nie zrobisz, ale na to, co możesz zrobić dziś – choćby mały krok.


---

5. Wracaj do samodzielności małymi krokami

Rób jedną rzecz dziennie sama/sam – nawet jeśli to tylko przygotowanie herbaty.

Doceniaj każdy postęp – to nie musi być spektakularne.

Nie zniechęcaj się nawrotami – one są częścią procesu.

Ćwicz cierpliwość wobec siebie – tak jakbyś był/a swoim najlepszym przyjacielem.



---

6. Szukaj wsparcia – ale nie bój się samotności

Nie każda chwila będzie miała kogoś obok.
Dlatego warto nauczyć się być przy sobie – z życzliwością, spokojem, troską.
Rozmowa z kimś może pomóc, ale równie ważne jest, co mówisz do siebie.


---

7. Uwierz, że to też część Twojej historii – nie jej koniec

Zależność, choroba, ograniczenia – to nie są rzeczy, które nas definiują.
One są tylko fragmentem. Trudnym, ale nie całością.
Twoja siła nie znika, gdy potrzebujesz pomocy. Czasem właśnie wtedy się rodzi.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Tęsknota za codziennością, która dawała siłę

 Są tacy, którzy mówią: „Nie lubię swojej pracy, robię to tylko dla pieniędzy”. Ja zawsze miałam inaczej. Praca była dla mnie czymś więcej – nie tylko obowiązkiem, ale miejscem, gdzie czułam się potrzebna, skupiona, żywa. Była moją odskocznią od domowych problemów, codziennych trosk i niepokoju. Gdy przekraczałam próg, wszystko zostawało za drzwiami – nie było już miejsca na zamartwianie się, na rozkładanie życia na czynniki pierwsze. Liczyło się tylko to, co tu i teraz. Praca wymagała ode mnie pełnej koncentracji, zaangażowania i odpowiedzialności. I dawała mi za to coś bardzo cennego – poczucie sensu, rytm, strukturę dnia. Od dłuższego czasu nie mogę jednak do niej wrócić. Choroba wywróciła moje życie do góry nogami. Ciało przestało współpracować, a ja musiałam się zatrzymać. I choć minęło już sporo czasu, tęsknota nie mija. Brakuje mi tej codziennej rutyny, porannych przygotowań, znajomych twarzy, odpowiedzialności – wszystkiego, co tworzyło moją „pracową rzeczywistość”. Bardzo ...
Prześlij komentarz
Read more »

„Choroba zabrała mi plany, ale dała inną siłę”

Krótko przed chorobą wydarzyło się coś, co wtedy wydawało mi się szczytem. Dostałam awans. Taki, o który walczyłam długo, wytrwale, z resztkami sił. Lubiłam swoją pracę – nie tylko dlatego, że ją znałam. Lubiłam ją, bo czułam, że jestem w niej dobra. Bo miałam ambicję. Bo chciałam więcej – nie z chciwości, ale z pasji. Myślałam o kolejnych studiach, nowych kwalifikacjach. W głowie miałam plan na następne kilka lat – jak piąć się wyżej, jak jeszcze lepiej pracować, rozwijać się. A potem wszystko się posypało. --- Choroba przyszła cicho. Ale zabrała głośno. Najpierw odebrała mi siły. Potem pewność siebie. Potem plany. Nie poszłam wyżej. Nie zapisałam się na te studia. Nie zrealizowałam kolejnych kroków. Zamiast tego – leżę. Czasem dosłownie. Czasem symbolicznie – w miejscu. Są dni, kiedy płaczę z bezsilności. Ze strachu. Z tęsknoty za sobą sprzed choroby. Bo bardzo mi szkoda mojej pracy. Bardzo mi szkoda mojego stanowiska. I bardzo się boję. Co będzie, jeśli nie wrócę? Jeśli to, co budow...
Prześlij komentarz
Read more »

Moja droga do bloga - skąd pomysł na "Siłę codzienności"

Przez długi czas żyłam (w sumie dalej żyję) w cieniu bólu, zmęczenia i walki o zdrowie i normalne życie. Mój organizm wielokrotnie dawał mi sygnały, że coś jest nie tak – a ja, jak wiele osób, ignorowałam je, próbując normalnie funkcjonować, pracować, zajmować się domem i wychowaniem dziecka. Przeszłam przez wiele trudnych momentów – choroby, operacje, powroty do sprawności, upadki psychiczne i powolne próby wstawania. Z czasem zrozumiałam, że nie muszę szukać siły w nadzwyczajnych wydarzeniach. Najwięcej mocy znajduje się właśnie w tej zwykłej codzienności – w tym, że mimo wszystko wstajesz rano z łóżka, idziesz na spacer, ćwiczysz, rozmawiasz, gotujesz. To z tych małych kroków buduję siebie na nowo. Blog „Siła codzienności” powstał z potrzeby podzielenia się moją historią – nie po to, by się użalać, ale by pokazać, że nawet po ciężkich przeżyciach można szukać sensu. Może nie od razu wielkiego „po co”, ale chociażby małego „na dziś”. Chcę dzielić się tu nie tylko swoją drogą zdrowotn...
Prześlij komentarz
Read more »