Przejdź do głównej zawartości

Gdy życie kopie po kostkach – mój domowy zestaw ratunkowy

Niektóre dni są jak złośliwe memy. Wstajesz i od razu wiesz, że będzie pod górkę albo nagle znowu staje się coś przez co masz wrażenie kroku w tył. Zamiast walczyć z rzeczywistością na pełnej petardzie, nauczyłam się sięgać po mój osobisty zestaw ratunkowy. Małe rzeczy, które pomagają przetrwać. Nie naprawią świata, ale robią miejsce na oddech.

1. Ruch mimo wszystko – nawet jeśli tylko trochę

Gdy wszystko boli, nic się nie chce, a motywacja chowa się pod kocem razem z moim psem, staram się poruszyć cokolwiek. Króciutki spacer, kilka minut na piłce rehabilitacyjnej, lekkie rozciąganie. To nie trening życia, ale sygnał: „hej, ciało, jestem z Tobą”. Czasem wystarczy 5 minut, żeby głowa zaczęła pracować lepiej.

2. Serial i koc – terapia z Netfliksa i miękkiego wsparcia

Nie mam siły na książki filozoficzne ani medytację w pozycji kwiatu lotosu. Ale mam siłę, żeby odpalić coś lekkiego, przytulnego, co nie wymaga analizowania akcji. Ulubiony serial, do tego miękki koc, herbata... i na chwilę świat przestaje być wrogi.

3. Pies – przytulanie, zabawa i bezwarunkowa obecność

Mój pies to mój terapeuta na czterech łapach. Czasem patrzy na mnie tak, jakby wiedział, że coś jest nie tak – i kładzie głowę na moim kolanie. Innym razem rzuca mi zabawkę pod nogi z miną: „ej, życie toczy się dalej, człowieku!”. I wiecie co? To działa.

4. Zadania, które mimo wszystko robię

Mam taki „plan minimum” – jedno, dwa zadania, które robię niezależnie od wszystkiego. Mogą być banalne: umyć naczynia, ugotować obiad, zadzwonić gdzieś, odpisać na wiadomości. To daje mi poczucie, że dzień nie był całkiem stracony. I nawet jeśli poza tym nic nie zrobię, to i tak coś się wydarzyło.

Na koniec - jeśli też masz takie dni...

Jeśli życie czasem i Ciebie kopie po kostkach, możesz śmiało sięgnąć po mój zestaw ratunkowy. Nie gwarantuję cudów, ale może znajdziesz wśród tych sposobów coś, co pomoże Ci przetrwać trudniejszy dzień – albo chociaż nieco go oswoić.
Bo czasem nie chodzi o wielkie zmiany, tylko o to, by dotrwać do wieczora z odrobiną spokoju, bez płaczu i świadomością, że zrobiło się dla siebie coś dobrego.

Jeśli masz swoje własne patenty – podziel się nimi w komentarzu. Może wspólnie zbudujemy uniwersalny zestaw ratunkowy na trudne dni?

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Tęsknota za codziennością, która dawała siłę

 Są tacy, którzy mówią: „Nie lubię swojej pracy, robię to tylko dla pieniędzy”. Ja zawsze miałam inaczej. Praca była dla mnie czymś więcej – nie tylko obowiązkiem, ale miejscem, gdzie czułam się potrzebna, skupiona, żywa. Była moją odskocznią od domowych problemów, codziennych trosk i niepokoju. Gdy przekraczałam próg, wszystko zostawało za drzwiami – nie było już miejsca na zamartwianie się, na rozkładanie życia na czynniki pierwsze. Liczyło się tylko to, co tu i teraz. Praca wymagała ode mnie pełnej koncentracji, zaangażowania i odpowiedzialności. I dawała mi za to coś bardzo cennego – poczucie sensu, rytm, strukturę dnia. Od dłuższego czasu nie mogę jednak do niej wrócić. Choroba wywróciła moje życie do góry nogami. Ciało przestało współpracować, a ja musiałam się zatrzymać. I choć minęło już sporo czasu, tęsknota nie mija. Brakuje mi tej codziennej rutyny, porannych przygotowań, znajomych twarzy, odpowiedzialności – wszystkiego, co tworzyło moją „pracową rzeczywistość”. Bardzo ...
Prześlij komentarz
Read more »

Moja droga do bloga - skąd pomysł na "Siłę codzienności"

Przez długi czas żyłam (w sumie dalej żyję) w cieniu bólu, zmęczenia i walki o zdrowie i normalne życie. Mój organizm wielokrotnie dawał mi sygnały, że coś jest nie tak – a ja, jak wiele osób, ignorowałam je, próbując normalnie funkcjonować, pracować, zajmować się domem i wychowaniem dziecka. Przeszłam przez wiele trudnych momentów – choroby, operacje, powroty do sprawności, upadki psychiczne i powolne próby wstawania. Z czasem zrozumiałam, że nie muszę szukać siły w nadzwyczajnych wydarzeniach. Najwięcej mocy znajduje się właśnie w tej zwykłej codzienności – w tym, że mimo wszystko wstajesz rano z łóżka, idziesz na spacer, ćwiczysz, rozmawiasz, gotujesz. To z tych małych kroków buduję siebie na nowo. Blog „Siła codzienności” powstał z potrzeby podzielenia się moją historią – nie po to, by się użalać, ale by pokazać, że nawet po ciężkich przeżyciach można szukać sensu. Może nie od razu wielkiego „po co”, ale chociażby małego „na dziś”. Chcę dzielić się tu nie tylko swoją drogą zdrowotn...
Prześlij komentarz
Read more »

Syn

To on sprawia, że wiem, że muszę być, żyć, funkcjonować. Jest moją podporą – codzienną, cichą, a jednocześnie ogromną. Cieszę się, że go mam. Codziennie. Choć jest jeszcze nastolatkiem, przeszedł więcej, niż wielu dorosłych. Może kiedyś o tym napiszę – bo to historia, która zasługuje na opowiedzenie. Ale dziś chcę napisać o momencie, który przewrócił mnie... po to, bym mogła się podnieść. Pokłóciliśmy się. Byłam zmęczona, rozdrażniona, chora, sfrustrowana. A on – zamiast się zamknąć w sobie, powiedział mi wprost: „Mamo, o wszystko się mnie czepiasz, wszystko Ci nie pasuje. Mam już dość. Zrób coś z sobą, bo nie da się już z Tobą wytrzymać”. Te słowa zabolały jak nic wcześniej. Płakałam. Było mi strasznie przykro. Ale kiedy ból opadł – zostały tylko te słowa. I... prawda. Miał rację. Potrzebowałam tego kopniaka. Nie od świata, nie od lekarzy, nie od kogokolwiek z zewnątrz. Potrzebowałam go właśnie od niego. Bo on wie najlepiej, jaka jestem naprawdę – i jak bardzo mnie nie było w tamtym c...
2 komentarze
Read more »