Przejdź do głównej zawartości

Narkoza i jej wpływ na włosy – jak sobie pomagam?

W ciągu ostatnich dwóch lat przeszłam aż trzy zabiegi pod narkozą. Każdy z nich był dla mojego ciała ogromnym obciążeniem – nie tylko fizycznie, ale i psychicznie. W tamtym czasie wszystko wydawało się przytłaczające, a dodatkowy cios przyszedł z zupełnie niespodziewanej strony – zaczęły wypadać mi włosy. I to nie po kilka – wychodziły garściami. Każde czesanie, każde mycie kończyło się kolejnym smutkiem.

Te włosy stały się symbolem wszystkiego, co wtedy traciłam. I choć to „tylko włosy”, to ich utrata dołożyła się do poczucia bezsilności i rozżalenia. Na szczęście – jak w wielu innych sprawach – postanowiłam zawalczyć.

Zaczęłam od suplementów – postawiłam na dobre tabletki z biotyną. Regularność to klucz, więc każdego dnia, bez wymówek, brałam swoją dawkę. Do tego dołączyłam picie naparu z suszonej pokrzywy – naturalne wsparcie dla organizmu, bogate w witaminy i minerały. Próbowałam też drożdży, ale… powiedzmy sobie szczerze – ich smak był dla mnie nie do przejścia, a efektów nie zauważyłam.

I co najważniejsze – przestałam męczyć moje włosy. Zero suszarki, zero prostownicy, zero farbowania. Naturalność stała się moim sprzymierzeńcem, nie tylko w wyglądzie, ale i w procesie leczenia.

Dziś mogę powiedzieć z ulgą: to działa. Mam mnóstwo baby hair, które radośnie sterczą tu i tam, dając nadzieję, że z czasem znów będę mogła cieszyć się gęstą czupryną. Teraz zostaje tylko cierpliwie czekać – ale tym razem już z większym spokojem i nadzieją.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Tęsknota za codziennością, która dawała siłę

 Są tacy, którzy mówią: „Nie lubię swojej pracy, robię to tylko dla pieniędzy”. Ja zawsze miałam inaczej. Praca była dla mnie czymś więcej – nie tylko obowiązkiem, ale miejscem, gdzie czułam się potrzebna, skupiona, żywa. Była moją odskocznią od domowych problemów, codziennych trosk i niepokoju. Gdy przekraczałam próg, wszystko zostawało za drzwiami – nie było już miejsca na zamartwianie się, na rozkładanie życia na czynniki pierwsze. Liczyło się tylko to, co tu i teraz. Praca wymagała ode mnie pełnej koncentracji, zaangażowania i odpowiedzialności. I dawała mi za to coś bardzo cennego – poczucie sensu, rytm, strukturę dnia. Od dłuższego czasu nie mogę jednak do niej wrócić. Choroba wywróciła moje życie do góry nogami. Ciało przestało współpracować, a ja musiałam się zatrzymać. I choć minęło już sporo czasu, tęsknota nie mija. Brakuje mi tej codziennej rutyny, porannych przygotowań, znajomych twarzy, odpowiedzialności – wszystkiego, co tworzyło moją „pracową rzeczywistość”. Bardzo ...
Prześlij komentarz
Read more »

Moja droga do bloga - skąd pomysł na "Siłę codzienności"

Przez długi czas żyłam (w sumie dalej żyję) w cieniu bólu, zmęczenia i walki o zdrowie i normalne życie. Mój organizm wielokrotnie dawał mi sygnały, że coś jest nie tak – a ja, jak wiele osób, ignorowałam je, próbując normalnie funkcjonować, pracować, zajmować się domem i wychowaniem dziecka. Przeszłam przez wiele trudnych momentów – choroby, operacje, powroty do sprawności, upadki psychiczne i powolne próby wstawania. Z czasem zrozumiałam, że nie muszę szukać siły w nadzwyczajnych wydarzeniach. Najwięcej mocy znajduje się właśnie w tej zwykłej codzienności – w tym, że mimo wszystko wstajesz rano z łóżka, idziesz na spacer, ćwiczysz, rozmawiasz, gotujesz. To z tych małych kroków buduję siebie na nowo. Blog „Siła codzienności” powstał z potrzeby podzielenia się moją historią – nie po to, by się użalać, ale by pokazać, że nawet po ciężkich przeżyciach można szukać sensu. Może nie od razu wielkiego „po co”, ale chociażby małego „na dziś”. Chcę dzielić się tu nie tylko swoją drogą zdrowotn...
Prześlij komentarz
Read more »

Syn

To on sprawia, że wiem, że muszę być, żyć, funkcjonować. Jest moją podporą – codzienną, cichą, a jednocześnie ogromną. Cieszę się, że go mam. Codziennie. Choć jest jeszcze nastolatkiem, przeszedł więcej, niż wielu dorosłych. Może kiedyś o tym napiszę – bo to historia, która zasługuje na opowiedzenie. Ale dziś chcę napisać o momencie, który przewrócił mnie... po to, bym mogła się podnieść. Pokłóciliśmy się. Byłam zmęczona, rozdrażniona, chora, sfrustrowana. A on – zamiast się zamknąć w sobie, powiedział mi wprost: „Mamo, o wszystko się mnie czepiasz, wszystko Ci nie pasuje. Mam już dość. Zrób coś z sobą, bo nie da się już z Tobą wytrzymać”. Te słowa zabolały jak nic wcześniej. Płakałam. Było mi strasznie przykro. Ale kiedy ból opadł – zostały tylko te słowa. I... prawda. Miał rację. Potrzebowałam tego kopniaka. Nie od świata, nie od lekarzy, nie od kogokolwiek z zewnątrz. Potrzebowałam go właśnie od niego. Bo on wie najlepiej, jaka jestem naprawdę – i jak bardzo mnie nie było w tamtym c...
2 komentarze
Read more »