Cisza ma w sobie coś, czego nie da się kupić ani zastąpić. W chorobie odkryłam, że potrzebuję jej bardziej niż kiedykolwiek wcześniej. To nie jest zwykłe milczenie. To przestrzeń, w której mogę oddychać, odpocząć od nadmiaru bodźców, od hałasu, od ciągłego tłumu myśli.
Samotność w chorobie bywa trudna, ale paradoksalnie – czasem właśnie ona leczy. Bo w ciszy nie muszę nikomu nic udowadniać. Nie muszę udawać, że mam siłę, gdy jej nie mam. Nie muszę tłumaczyć bólu, którego i tak nikt w pełni nie zrozumie. Cisza daje mi prawo do tego, by po prostu być – słabą, zmęczoną, bez masek.
Ale wiem też, że cisza i samotność to nie to samo. Cisza to wybór. To świadome wycofanie się na chwilę, żeby zebrać siły. Osamotnienie to brak drugiego człowieka wtedy, kiedy najbardziej go potrzebuję. I to boli zupełnie inaczej.
Dlatego uczę się odróżniać te dwie rzeczy. Ciszę przyjmuję jak lekarstwo – daje mi ukojenie, pomaga mi spojrzeć w głąb siebie i znaleźć odrobinę spokoju tam, gdzie na co dzień rządzi ból. A gdy cisza zamienia się w osamotnienie, przypominam sobie, że nie muszę być w niej na zawsze. Że mam ludzi, którzy potrafią być obok – nawet jeśli nie zawsze rozumieją.
Cisza nie jest pustką. Cisza jest przestrzenią, w której mogę się na chwilę poskładać na nowo.
Komentarze
Prześlij komentarz