Przejdź do głównej zawartości

Mały balkon, wielka ucieczka – moje 2m² wolności

Zawsze był moim azylem.
Moim miniaturowym kawałkiem świata.
Tylko dla mnie.

Dwa metry kwadratowe – a jakby cały wszechświat.
Wiosną rozkwitał jak zaczarowany.
Czasem zapach był tak intensywny, że czuć go było aż w salonie – jakby te kwiaty chciały powiedzieć: „Hej, chodź tu do nas, tu się żyje lepiej”.

Był stolik.
Były krzesełka.
I była kawa – pita powoli, bez pośpiechu, z błogim westchnieniem.
Uwielbiałam te chwile, kiedy mogłam tam usiąść w ciszy i patrzeć na liście, jak poruszają się na wietrze.

W tym roku jest inaczej.

Też są kwiaty – bo nie umiałabym bez nich.
Ale mniej.
Tyle, ile jestem w stanie podlać i zadbać, nie robiąc z tego dodatkowego wyzwania.
Nie ma stolika. Nie ma krzeseł.
Nie dlatego, że nie chcę.
Tylko dlatego, że nawet gdyby były – i tak nie mogłabym posiedzieć dłużej w spokoju.
Siedzenie… to nie jest moja mocna strona. Przynajmniej teraz.

Ale czasem wychodzę.
Stoję. Wdycham zapach kwiatów.
I choć to tylko chwila, tylko moment – daje mi oddech.
Cichy, krótki, ale mój.

Tęsknię za tym, co było.
Za balkonem przepełnionym kwiatami.
Za filiżanką kawy, którą można wypić bez bólu, bez pośpiechu, bez walki z własnym ciałem.
Za sobą – tą sprzed.

Mam nadzieję, że w przyszłym roku balkon znów rozkwitnie jak szalony.
Że wróci stolik. Krzesełka. I ja – zdrowsza, silniejsza.
Że znów usiądę tam, jak kiedyś.
W spokoju.
Z kawą w ręku.
I pomyślę: było ciężko, ale jestem z powrotem.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Tęsknota za codziennością, która dawała siłę

 Są tacy, którzy mówią: „Nie lubię swojej pracy, robię to tylko dla pieniędzy”. Ja zawsze miałam inaczej. Praca była dla mnie czymś więcej – nie tylko obowiązkiem, ale miejscem, gdzie czułam się potrzebna, skupiona, żywa. Była moją odskocznią od domowych problemów, codziennych trosk i niepokoju. Gdy przekraczałam próg, wszystko zostawało za drzwiami – nie było już miejsca na zamartwianie się, na rozkładanie życia na czynniki pierwsze. Liczyło się tylko to, co tu i teraz. Praca wymagała ode mnie pełnej koncentracji, zaangażowania i odpowiedzialności. I dawała mi za to coś bardzo cennego – poczucie sensu, rytm, strukturę dnia. Od dłuższego czasu nie mogę jednak do niej wrócić. Choroba wywróciła moje życie do góry nogami. Ciało przestało współpracować, a ja musiałam się zatrzymać. I choć minęło już sporo czasu, tęsknota nie mija. Brakuje mi tej codziennej rutyny, porannych przygotowań, znajomych twarzy, odpowiedzialności – wszystkiego, co tworzyło moją „pracową rzeczywistość”. Bardzo ...
Prześlij komentarz
Read more »

„Choroba zabrała mi plany, ale dała inną siłę”

Krótko przed chorobą wydarzyło się coś, co wtedy wydawało mi się szczytem. Dostałam awans. Taki, o który walczyłam długo, wytrwale, z resztkami sił. Lubiłam swoją pracę – nie tylko dlatego, że ją znałam. Lubiłam ją, bo czułam, że jestem w niej dobra. Bo miałam ambicję. Bo chciałam więcej – nie z chciwości, ale z pasji. Myślałam o kolejnych studiach, nowych kwalifikacjach. W głowie miałam plan na następne kilka lat – jak piąć się wyżej, jak jeszcze lepiej pracować, rozwijać się. A potem wszystko się posypało. --- Choroba przyszła cicho. Ale zabrała głośno. Najpierw odebrała mi siły. Potem pewność siebie. Potem plany. Nie poszłam wyżej. Nie zapisałam się na te studia. Nie zrealizowałam kolejnych kroków. Zamiast tego – leżę. Czasem dosłownie. Czasem symbolicznie – w miejscu. Są dni, kiedy płaczę z bezsilności. Ze strachu. Z tęsknoty za sobą sprzed choroby. Bo bardzo mi szkoda mojej pracy. Bardzo mi szkoda mojego stanowiska. I bardzo się boję. Co będzie, jeśli nie wrócę? Jeśli to, co budow...
Prześlij komentarz
Read more »

Moja droga do bloga - skąd pomysł na "Siłę codzienności"

Przez długi czas żyłam (w sumie dalej żyję) w cieniu bólu, zmęczenia i walki o zdrowie i normalne życie. Mój organizm wielokrotnie dawał mi sygnały, że coś jest nie tak – a ja, jak wiele osób, ignorowałam je, próbując normalnie funkcjonować, pracować, zajmować się domem i wychowaniem dziecka. Przeszłam przez wiele trudnych momentów – choroby, operacje, powroty do sprawności, upadki psychiczne i powolne próby wstawania. Z czasem zrozumiałam, że nie muszę szukać siły w nadzwyczajnych wydarzeniach. Najwięcej mocy znajduje się właśnie w tej zwykłej codzienności – w tym, że mimo wszystko wstajesz rano z łóżka, idziesz na spacer, ćwiczysz, rozmawiasz, gotujesz. To z tych małych kroków buduję siebie na nowo. Blog „Siła codzienności” powstał z potrzeby podzielenia się moją historią – nie po to, by się użalać, ale by pokazać, że nawet po ciężkich przeżyciach można szukać sensu. Może nie od razu wielkiego „po co”, ale chociażby małego „na dziś”. Chcę dzielić się tu nie tylko swoją drogą zdrowotn...
Prześlij komentarz
Read more »