Przejdź do głównej zawartości

Nie zawsze widać, że boli – o niewidocznych zmaganiach

Są dni, kiedy wstaję z łóżka i wyglądam całkiem normalnie. Uśmiecham się do sąsiadki, macham do przechodnia, a nawet zażartuję w sklepie. Nikt nie widzi, że każda czynność to dla mnie walka. Że zanim zrobiłam ten krok, stoczyłam bitwę – z bólem, z niemocą, z samą sobą.

Niewidoczny ból ma wiele twarzy. Czasem to fizyczna dolegliwość, która nie zostawia śladów na skórze, ale rozrywa od środka. Czasem to zmęczenie, które nie mija po przespanej nocy. A innym razem – to psychiczna mgła, która przykrywa wszystko, co kiedyś sprawiało radość.

Ludzie często pytają: „Już wszystko dobrze, prawda?”, „Przecież wyglądasz świetnie!”. I wtedy w głowie rozlega się cichy śmiech – nie złośliwy, raczej bezradny. Bo jak opisać coś, czego nie widać? Jak powiedzieć, że czasem ten uśmiech to jedyna zbroja, jaką mam?

Ten wpis to nie skarga. To próba zrozumienia – dla siebie i dla innych. Bo wiem, że nie jestem sama. Wiem, że wielu z nas codziennie zakłada maski, nie z powodu udawania, ale z potrzeby funkcjonowania. Żeby nie tłumaczyć się każdemu, nie opowiadać w kółko tej samej historii.

Jeśli to czytasz i rozpoznajesz siebie – wiedz, że jesteś wystarczająco silny. Nawet jeśli czujesz się słaby. Nawet jeśli nikt nie widzi, że boli. Twoje zmagania są prawdziwe. I masz prawo czuć, myśleć, walczyć we własnym tempie.

A jeśli jesteś z tej drugiej strony – nie oceniaj po pozorach. Czasem najcichsze osoby niosą największy ciężar i ból. Czasem te, które najwięcej pomagają, same najbardziej potrzebują wsparcia tylko nie potrafią o tym mówić.

Na koniec…
Dziękuję, że jesteś tu ze mną.
Za każde polubienie, za każdy komentarz, za każde udostępnienie.
To daje mi siłę i motywację, że to, co robię, ma sens.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Tęsknota za codziennością, która dawała siłę

 Są tacy, którzy mówią: „Nie lubię swojej pracy, robię to tylko dla pieniędzy”. Ja zawsze miałam inaczej. Praca była dla mnie czymś więcej – nie tylko obowiązkiem, ale miejscem, gdzie czułam się potrzebna, skupiona, żywa. Była moją odskocznią od domowych problemów, codziennych trosk i niepokoju. Gdy przekraczałam próg, wszystko zostawało za drzwiami – nie było już miejsca na zamartwianie się, na rozkładanie życia na czynniki pierwsze. Liczyło się tylko to, co tu i teraz. Praca wymagała ode mnie pełnej koncentracji, zaangażowania i odpowiedzialności. I dawała mi za to coś bardzo cennego – poczucie sensu, rytm, strukturę dnia. Od dłuższego czasu nie mogę jednak do niej wrócić. Choroba wywróciła moje życie do góry nogami. Ciało przestało współpracować, a ja musiałam się zatrzymać. I choć minęło już sporo czasu, tęsknota nie mija. Brakuje mi tej codziennej rutyny, porannych przygotowań, znajomych twarzy, odpowiedzialności – wszystkiego, co tworzyło moją „pracową rzeczywistość”. Bardzo ...
Prześlij komentarz
Read more »

Moja droga do bloga - skąd pomysł na "Siłę codzienności"

Przez długi czas żyłam (w sumie dalej żyję) w cieniu bólu, zmęczenia i walki o zdrowie i normalne życie. Mój organizm wielokrotnie dawał mi sygnały, że coś jest nie tak – a ja, jak wiele osób, ignorowałam je, próbując normalnie funkcjonować, pracować, zajmować się domem i wychowaniem dziecka. Przeszłam przez wiele trudnych momentów – choroby, operacje, powroty do sprawności, upadki psychiczne i powolne próby wstawania. Z czasem zrozumiałam, że nie muszę szukać siły w nadzwyczajnych wydarzeniach. Najwięcej mocy znajduje się właśnie w tej zwykłej codzienności – w tym, że mimo wszystko wstajesz rano z łóżka, idziesz na spacer, ćwiczysz, rozmawiasz, gotujesz. To z tych małych kroków buduję siebie na nowo. Blog „Siła codzienności” powstał z potrzeby podzielenia się moją historią – nie po to, by się użalać, ale by pokazać, że nawet po ciężkich przeżyciach można szukać sensu. Może nie od razu wielkiego „po co”, ale chociażby małego „na dziś”. Chcę dzielić się tu nie tylko swoją drogą zdrowotn...
Prześlij komentarz
Read more »

Syn

To on sprawia, że wiem, że muszę być, żyć, funkcjonować. Jest moją podporą – codzienną, cichą, a jednocześnie ogromną. Cieszę się, że go mam. Codziennie. Choć jest jeszcze nastolatkiem, przeszedł więcej, niż wielu dorosłych. Może kiedyś o tym napiszę – bo to historia, która zasługuje na opowiedzenie. Ale dziś chcę napisać o momencie, który przewrócił mnie... po to, bym mogła się podnieść. Pokłóciliśmy się. Byłam zmęczona, rozdrażniona, chora, sfrustrowana. A on – zamiast się zamknąć w sobie, powiedział mi wprost: „Mamo, o wszystko się mnie czepiasz, wszystko Ci nie pasuje. Mam już dość. Zrób coś z sobą, bo nie da się już z Tobą wytrzymać”. Te słowa zabolały jak nic wcześniej. Płakałam. Było mi strasznie przykro. Ale kiedy ból opadł – zostały tylko te słowa. I... prawda. Miał rację. Potrzebowałam tego kopniaka. Nie od świata, nie od lekarzy, nie od kogokolwiek z zewnątrz. Potrzebowałam go właśnie od niego. Bo on wie najlepiej, jaka jestem naprawdę – i jak bardzo mnie nie było w tamtym c...
2 komentarze
Read more »