Uczę się odpuszczać – i to wcale nie jest słabość

Jeszcze niedawno myślałam, że odpuszczanie to oznaka przegranej. Że jeśli czegoś nie doprowadzę do końca, jeśli z czegoś zrezygnuję, to znaczy, że zawiodłam – siebie, innych, cały świat. Że powinnam bardziej się starać, zacisnąć zęby, wytrzymać, jeszcze trochę powalczyć. Nawet wtedy, kiedy nie miałam już czym.

Dziś uczę się czegoś zupełnie innego. Uczę się, że czasami odpuszczenie to największy akt siły, na jaki mnie stać.

Że rezygnacja z rzeczy, które mnie wyczerpują, nie oznacza, że jestem słaba – oznacza, że wiem, gdzie kończą się moje granice.

Że nie muszę udowadniać nikomu (ani sobie), że dam radę za wszelką cenę.

Że warto odpuścić wtedy, kiedy dalsza walka zaczyna mnie bardziej niszczyć niż budować.

Odpuszczam więc oczekiwania, które mnie przygniatały.

Odpuszczam perfekcjonizm, który zabierał radość z życia.

Odpuszczam plany, które straciły sens, bo zmieniłam się ja i zmieniło się moje życie.

To nie zawsze jest łatwe. Czasem siedzę z tym odpuszczeniem i płaczę – bo coś tracę, bo coś puszczam, bo coś żegnam.

Ale potem przychodzi ulga. Cisza. Przestrzeń na coś nowego. Na siebie.

I choć odpuszczanie nadal budzi we mnie lęk, uczę się ufać temu procesowi.

Bo czasami największą siłą jest umieć powiedzieć: "Już wystarczy."

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Tęsknota za codziennością, która dawała siłę

Są tacy, którzy mówią: „Nie lubię swojej pracy, robię to tylko dla pieniędzy”. Ja zawsze miałam inaczej. Praca była dla mnie czymś więcej – nie tylko obowiązkiem, ale miejscem, gdzie czułam się potrzebna, skupiona, żywa. Była moją odskocznią od domowych problemów, codziennych trosk i niepokoju. Gdy przekraczałam próg, wszystko zostawało za drzwiami – nie było już miejsca na zamartwianie się, na rozkładanie życia na czynniki pierwsze. Liczyło się tylko to, co tu i teraz. Praca wymagała ode mnie pełnej koncentracji, zaangażowania i odpowiedzialności. I dawała mi za to coś bardzo cennego – poczucie sensu, rytm, strukturę dnia. Od dłuższego czasu nie mogę jednak do niej wrócić. Choroba wywróciła moje życie do góry nogami. Ciało przestało współpracować, a ja musiałam się zatrzymać. I choć minęło już sporo czasu, tęsknota nie mija. Brakuje mi tej codziennej rutyny, porannych przygotowań, znajomych twarzy, odpowiedzialności – wszystkiego, co tworzyło moją „pracową rzeczywistość”. Bardzo ...

Moja droga do bloga - skąd pomysł na "Siłę codzienności"

Przez długi czas żyłam (w sumie dalej żyję) w cieniu bólu, zmęczenia i walki o zdrowie i normalne życie. Mój organizm wielokrotnie dawał mi sygnały, że coś jest nie tak – a ja, jak wiele osób, ignorowałam je, próbując normalnie funkcjonować, pracować, zajmować się domem i wychowaniem dziecka. Przeszłam przez wiele trudnych momentów – choroby, operacje, powroty do sprawności, upadki psychiczne i powolne próby wstawania. Z czasem zrozumiałam, że nie muszę szukać siły w nadzwyczajnych wydarzeniach. Najwięcej mocy znajduje się właśnie w tej zwykłej codzienności – w tym, że mimo wszystko wstajesz rano z łóżka, idziesz na spacer, ćwiczysz, rozmawiasz, gotujesz. To z tych małych kroków buduję siebie na nowo. Blog „Siła codzienności” powstał z potrzeby podzielenia się moją historią – nie po to, by się użalać, ale by pokazać, że nawet po ciężkich przeżyciach można szukać sensu. Może nie od razu wielkiego „po co”, ale chociażby małego „na dziś”. Chcę dzielić się tu nie tylko swoją drogą zdrowotn...

Syn

To on sprawia, że wiem, że muszę być, żyć, funkcjonować. Jest moją podporą – codzienną, cichą, a jednocześnie ogromną. Cieszę się, że go mam. Codziennie. Choć jest jeszcze nastolatkiem, przeszedł więcej, niż wielu dorosłych. Może kiedyś o tym napiszę – bo to historia, która zasługuje na opowiedzenie. Ale dziś chcę napisać o momencie, który przewrócił mnie... po to, bym mogła się podnieść. Pokłóciliśmy się. Byłam zmęczona, rozdrażniona, chora, sfrustrowana. A on – zamiast się zamknąć w sobie, powiedział mi wprost: „Mamo, o wszystko się mnie czepiasz, wszystko Ci nie pasuje. Mam już dość. Zrób coś z sobą, bo nie da się już z Tobą wytrzymać”. Te słowa zabolały jak nic wcześniej. Płakałam. Było mi strasznie przykro. Ale kiedy ból opadł – zostały tylko te słowa. I... prawda. Miał rację. Potrzebowałam tego kopniaka. Nie od świata, nie od lekarzy, nie od kogokolwiek z zewnątrz. Potrzebowałam go właśnie od niego. Bo on wie najlepiej, jaka jestem naprawdę – i jak bardzo mnie nie było w tamtym c...

Siła codzienności

Szukaj na tym blogu