Przejdź do głównej zawartości

Światowy Dzień Zdrowia Psychicznego – temat, o którym wciąż mówi się za mało

Wczoraj był Światowy Dzień Zdrowia Psychicznego.
Dzień, który powinien nas zatrzymać. Skłonić do refleksji, do rozmowy, do spojrzenia głębiej — w siebie i w innych.
A jednak mam wrażenie, że wciąż mówi się o tym za mało.
Za cicho. Za delikatnie. Jakby to był temat wstydliwy, którego lepiej nie poruszać.

W naszym kraju depresja wciąż brzmi jak wymówka.
Jak „gorszy dzień”, jak „brak silnej woli”, jak „lenistwo”.
A to nie brak siły — to choroba.
Cicha, podstępna, niszcząca od środka.

Szkoły często nie widzą problemu.
Nie widzą dzieci, które codziennie słyszą obraźliwe słowa, które wracają do domu z myślą, że nie chcą już wracać jutro.
Nie widzą hejtu, dopuszczają do niego, a potem wszyscy pytają: „Jak to się stało?”
Nie stało się nagle. To trwało. Długo.
A nikt nie zauważył.

Z kolei w domach — często brakuje rozmowy, zrozumienia, czułości.
Są kłótnie, problemy, zmęczenie. Dzieci, które nie mają w kim znaleźć oparcia, zostają same ze swoim bólem.
A samotność potrafi zabić szybciej, niż ktokolwiek przypuszcza.

U dorosłych jest jeszcze trudniej.
Nikt nie widzi. Nikt nie pyta. Nikt nie chce widzieć.
Bo dorosły ma przecież „radzić sobie”, „być silny”, „nie narzekać”.
A potem nagle słychać, że ktoś odszedł.
I znów te same pytania: „Przecież się uśmiechał… przecież normalnie rozmawiał…”

A ja wiem, jak to jest.
Być na skraju.
Być blisko poddania się.
I nikt tego nie widzi.
Wszyscy myślą, że jakoś się trzymasz, że dajesz radę, że jesteś silna.
Bo przecież się uśmiechasz. Bo nie mówisz głośno, że nie masz już siły.
Ale w środku wszystko się rozpada.

Dlatego właśnie trzeba o tym mówić.
Nie raz w roku. Nie tylko 10 października.
Codziennie.
Bo depresja nie pyta o daty. Nie wybiera wieku, płci, zawodu.
Po prostu przychodzi. I jeśli nikt nie poda ręki, może już nie odejść.

Nie wstydźmy się mówić o zdrowiu psychicznym.
Nie wstydźmy się szukać pomocy.
Psycholog, psychiatra, leki — to nie powód do wstydu.
To dowód odwagi.
Bo najtrudniej jest przyznać, że potrzebujemy pomocy.

Czasami ten, kto się uśmiecha, walczy najmocniej.
I czasami ten, kto mówi, że „wszystko w porządku”, krzyczy w środku najgłośniej.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Tęsknota za codziennością, która dawała siłę

 Są tacy, którzy mówią: „Nie lubię swojej pracy, robię to tylko dla pieniędzy”. Ja zawsze miałam inaczej. Praca była dla mnie czymś więcej – nie tylko obowiązkiem, ale miejscem, gdzie czułam się potrzebna, skupiona, żywa. Była moją odskocznią od domowych problemów, codziennych trosk i niepokoju. Gdy przekraczałam próg, wszystko zostawało za drzwiami – nie było już miejsca na zamartwianie się, na rozkładanie życia na czynniki pierwsze. Liczyło się tylko to, co tu i teraz. Praca wymagała ode mnie pełnej koncentracji, zaangażowania i odpowiedzialności. I dawała mi za to coś bardzo cennego – poczucie sensu, rytm, strukturę dnia. Od dłuższego czasu nie mogę jednak do niej wrócić. Choroba wywróciła moje życie do góry nogami. Ciało przestało współpracować, a ja musiałam się zatrzymać. I choć minęło już sporo czasu, tęsknota nie mija. Brakuje mi tej codziennej rutyny, porannych przygotowań, znajomych twarzy, odpowiedzialności – wszystkiego, co tworzyło moją „pracową rzeczywistość”. Bardzo ...
Prześlij komentarz
Read more »

„Choroba zabrała mi plany, ale dała inną siłę”

Krótko przed chorobą wydarzyło się coś, co wtedy wydawało mi się szczytem. Dostałam awans. Taki, o który walczyłam długo, wytrwale, z resztkami sił. Lubiłam swoją pracę – nie tylko dlatego, że ją znałam. Lubiłam ją, bo czułam, że jestem w niej dobra. Bo miałam ambicję. Bo chciałam więcej – nie z chciwości, ale z pasji. Myślałam o kolejnych studiach, nowych kwalifikacjach. W głowie miałam plan na następne kilka lat – jak piąć się wyżej, jak jeszcze lepiej pracować, rozwijać się. A potem wszystko się posypało. --- Choroba przyszła cicho. Ale zabrała głośno. Najpierw odebrała mi siły. Potem pewność siebie. Potem plany. Nie poszłam wyżej. Nie zapisałam się na te studia. Nie zrealizowałam kolejnych kroków. Zamiast tego – leżę. Czasem dosłownie. Czasem symbolicznie – w miejscu. Są dni, kiedy płaczę z bezsilności. Ze strachu. Z tęsknoty za sobą sprzed choroby. Bo bardzo mi szkoda mojej pracy. Bardzo mi szkoda mojego stanowiska. I bardzo się boję. Co będzie, jeśli nie wrócę? Jeśli to, co budow...
Prześlij komentarz
Read more »

Moja droga do bloga - skąd pomysł na "Siłę codzienności"

Przez długi czas żyłam (w sumie dalej żyję) w cieniu bólu, zmęczenia i walki o zdrowie i normalne życie. Mój organizm wielokrotnie dawał mi sygnały, że coś jest nie tak – a ja, jak wiele osób, ignorowałam je, próbując normalnie funkcjonować, pracować, zajmować się domem i wychowaniem dziecka. Przeszłam przez wiele trudnych momentów – choroby, operacje, powroty do sprawności, upadki psychiczne i powolne próby wstawania. Z czasem zrozumiałam, że nie muszę szukać siły w nadzwyczajnych wydarzeniach. Najwięcej mocy znajduje się właśnie w tej zwykłej codzienności – w tym, że mimo wszystko wstajesz rano z łóżka, idziesz na spacer, ćwiczysz, rozmawiasz, gotujesz. To z tych małych kroków buduję siebie na nowo. Blog „Siła codzienności” powstał z potrzeby podzielenia się moją historią – nie po to, by się użalać, ale by pokazać, że nawet po ciężkich przeżyciach można szukać sensu. Może nie od razu wielkiego „po co”, ale chociażby małego „na dziś”. Chcę dzielić się tu nie tylko swoją drogą zdrowotn...
Prześlij komentarz
Read more »